De presentatie begon met een “emotional rollercoaster trailer” over El Bulli, die ingezet werd met “Ground control to major Tom” van David Bowie. Het eerste beeld was een ruimteperspectief van de aarde waarna ingezoomd werd op El Bulli. Direct daarop volgde een hele slideshow van foto’s van het team, het restaurant en de gerechten door de jaren heen, nog steeds met die muziek eronder. De trailer eindigde met de historische foto van de voetafdruk op de maan:
De trailer gaf me echt het gevoel dat El Bulli niet ‘from Mars’ is (dat zei Ferran Adria ook nog terloops), maar dat El Bulli natuurlijk wel de eerste stap heeft gezet op een geheel nieuwe culinaire planeet!
Na de trailer was ik onder de indruk van deze stemmingstruc. Dan zie je maar weer dat alles draait om verwachtingen scheppen en gevoelens bij je publiek te creëren.
Toen volgde eigenlijk het hoofdbetoog over wat nou vernieuwend is. Vernieuwend is volgens Ferran Adria een ‘nieuwe taal’ voor koken maken (dit werd eventjes behoorlijk abstract), maar zoals ik het begrepen heb betekent het het gebruiken van onbekende producten, bereidingen en presentaties. Maar nieuw is voor El Bulli ECHT nieuw, zo nieuw eigenlijk dat je zo min mogelijk associaties hebt met wat je kent, dat je eigenlijk geen vergelijkingsmateriaal hebt. Maar als je vernieuwend bent moet je nooit uit het oog verliezen dat eten vooral en bovenal lekker en verassend moet zijn. Of de gast de kookmethode begrijpt/waardeert is totaal irrelevant! Verder gaf Ferran Adria gaf ook aan dat zijn eten absoluut een Japanse esthetiek (zoals de Kaiseki-keuken) heeft, maar dan wel zonder Japanse ingrediënten.
Tussendoor kregen we ook allerlei filmpje te zien van gave bereidingen, en ook nog wat foodporn van Albert Adria’s Natura.
Het enige teleurstellende was het einde, toen het publiek vragen stelde – domme vragen, irrelevante vragen. Daardoor werd het aan het einde onrustig en gingen mensen zelfs eerder weg! Dat vond ik erg onbeschoft….jammer.
.