Zo bracht Betty Koster onze Leidse kaas naar Frankrijk

[Webmaster]

Onze nationale kaasvrouwe, Bettie Koster, eigenaresse van de Fromagerie L’amuse in Santpoort, heeft dit weekeinde onze kleuren verdedigd in Lyon tijdens de International Caseus Awards een wedstrijd in vakkennis waar twaalf landen aan deelnamen. Betty werd zesde en kwam in de blindproeverij zelfs als beste uit de bus. En ze heeft haar belevnissen voor ons opgeschreven. Kaas op zijn best, of hoe Betty Koster de Leidse Sleutelkaas naar Frankrijk bracht!

Zenuwen gierden al weken door mijn lijf, wat ik nog nooit eerder meegemaakt heb. Ik heb al vaker aan wedstrijden meegedaan en presentaties voor groepen gaan vrijwel altijd lekker, zelfs in andere talen. Was het misschien de gedachte dat we nu ons land vertegenwoordigden en niet ons eigen bedrijf?

Lyon; Vrijdagmiddag om drie uur een briefing in het hotel, uitdeling van de badges, en vervolgens vertrek naar de Expo, waar inmiddels onze chauffeuse Marion met haar vriend Glenn in de auto met kazen, na een dodemansrit met windkracht 10, waren aangekomen. Zonder hun komst hadden wij geen wedstrijd gehad.

Nu konden we uitladen en met de voorbereidingen beginnen. Nog een briefing en een welkomsborrel. Normaal gesproken zouden we lekker doorzakken met de gezellige deelnemers uit Zweden, Canada en Zwitserland, maar om half 5 zou de wekker gaan voor de grote dag, dus….

Zaterdag half 5, we kunnen nog even ontbijten maar om die tijd gaan uitgebakken spek, worstjes en roerei er echt niet in! Een yoghurtje, koffie en op naar de arena!

Onderling is de sfeer geweldig op een enkeling na. De Franse topper is of nerveus, of voelt zich iets teveel voor het gewone kaasvolk, één van de Amerikanen doet een impressie van een wereldartiest die ons collega’s maar vervelende groupies vindt!

Ons keukentje is ingedeeld tussen Spanje, een lief koppel, uitsluitend Spaanstalig helaas, en Zwitserland, een komisch duo met 30 jaar ervaring, Franstalige heren.

We krijgen onze blouses en sloven van Bragard, de top onder bedrijfskleding in Frankrijk, verplichtte witte blouse en zwarte broek eronder, alsof we het niet warm genoeg zouden krijgen die dag.

Briefing…

Even duidelijk maken dat het onderdeel “Parmezaanse kaas slachten” zwaarder zou worden aangerekend omdat de kazen, gesponsord door het Parmezaanse Consortium 42 kilo wogen in plaats van de gewoonlijke 37 kilo…

½ kaas van 20 kilo, ¼ kaas van 8,5, en 20 stukken van 380 tot 420 gram. Een verschil van 50 gram per stuk leverde een punt per stuk minder op.

Pffff… het was Martin nog maar zelden goed gelukt, en nu al complicaties….

Iedereen was er klaar voor en dus werd het eerste onderdeel vervroegd.

Anderhalf uur voor het inrichten van de toonbank. 10 A.O.C. kazen waren opgegeven, 20 A.O. C. kazen mochten we er zelf bij zoeken. Prachtige houders en leisteenachtige platen gekocht bij Boska, een Nederlands bedrijf die de wedstrijd sponsorde, maar de maten van de toonbank waren gewijzigd. De nieuwe maten hadden wij niet doorgekregen en dus viel het eerste element in duigen…

Maak er dan maar van wat je kan is mijn motto, mooi, op volgorde van de families in de kaas, een prachtige banner met koeien en weilanden op de achtergrond en een oer-Hollandse presentatie van de boeren Sleutelleidse, met houten vormen erbij.

Kwaliteit van de affinage als wel creativiteit werden beoordeeld door 24 juryleden, waarvan 2/3 Frans.

Onderdeel 2 en 3: Martin snijdt een Parmezaanse kaas aan met de vier ter beschikking gestelde messen en ik wordt alleen gelaten met een 6 soorten kaas en een lijst waarop ik gegevens moet in vullen als: patte cuite/ patte non cuite, patte pressé/ patte non pressé, affinage ( jours) , lait: nomme; pays. Mijn lievelingsonderdeel, maar een dobber…

Onderdeel 4: een toneelstukje, meestal mijn beste ding. 4 Juryleden komen aan mijn toonbank en één van hen vraagt om een kaasplateau voor 20 personen. Normaal gesproken, en dat weten onze klanten , wordt je dan volledig verrast met een –op elkaar afgestemd- kaasplateau, inclusief wijnadvies en eventueel confituur of brood tip.

Deze ietwat gedistingeerde Fransman was niet gediend van het witte wijn advies en nog minder van de tip een Zuid-Afrikaanse olijven confituur bij geitenkaas. De dame naast hem dacht dat ik het gezelschap met 20 gram per persoon wilde afschepen. Enthousiast bleef ik doorgaan over de meest bijzondere kazen in mijn collectie tot de dame zei dat ik nog één minuut had om de laatste twee soorten aan te bevelen en alles af te snijden en…. In te pakken. Verrassing!

Dit onderdeel werd mijn misser in het geheel, dat voelde ik.

Martin boog zich over 25 multiple choice vragen als: hoeveel ton / livre Cheddar werd er geproduceerd in 2006? Of Van welke soort melk wordt Svecia gemaakt?

Onze supporters( mijn moeder, onze kinderen en Marion en Glenn) zagen angstig toe hoe Martin hopeloos omhoog keek na het lezen van iedere vraag, per ongeluk overigens hem in het Frans gegeven, in het Engels besteld.

Tot slot het zwaarste onderdeel voor mij, het presenteren van een A.O.C. kaas naar keuze aan een jury van 20 personen.

Denkend dat het een tribune zou zijn, waar het rond moest gaan, werd ik verrast met tafels, met linnen gedekt, waarachter 20 juryleden in pak, mij serieus en ernstig aankeken.

Japan was mij voor gegaan met als sushi gepresenteerde kaashapjes, geserveerd met rijstewijn uit bamboe kokers geschonken, Frankrijk, met Haute-cuisine-achtige bordjes en een knappe Fransoos die een soort gedicht voordroeg, waarbij ik dacht dat hij de jury in trance bracht.

Dan Betty, met haar down to earth story over de Boeren Sleutelleidse, reeds geproduceerd in de middeleeuwen, verscheept met de V.O.C. schepen , wegens de goede houdbaarheid, en tot op de dag van vandaag nog met dezelfde traditie en passie gemaakt door zo’n 15 boeren in het groene hart.

Geserveerd op de deksel van een vorm waarin kaas gemaakt werd, enerzijds op bruin brood met rauwmelkse boeren roomboter, anderzijds een stukje met een glaasje bessenjenever van Van Wees, een verrassende combinatie!

Lef hoor om een Fransman aan komijnekaas te krijgen. Mijn moeder zag dat één jurylid niet eens proefde. De tribune riep om te proeven, zo enthousiast waren ze.

Dan wachten, wachten , wachten.

16.00 uur een groepsfoto, 17.00 uur achter de coulissen verzamelen, de vlag van jouw land in de hand en wachten.

Dan eerste de juryleden naar binnen één voor één, met naam en toenaam. Dan de kandidaten. Bijna tot tranen toe bewogen, en een heel klein beetje hopend op misschien een derde plaats stond ik daar met een klavertje vier van de bloemenwinkel aan de overkant bij ons in de straat gekregen in de hand.

Derde prijs, brons voor.. Italië!

De kleine bebaarde sympathieke Italiaan sprong zijn collega met tranen in de ogen om de nek….

Tweede prijs, zilver voor……België;

Gek van vreugde klommen de Belgen in elkaar…..en ik dacht, oké, het kan niet anders dan….

Goud, eerste prijs gaat naar… Frankrijk!

Meunier, gerenommeerd kaasaffineur, geassisteerd door de mooie jongen betreden de vel begeerde plek. Publiek uitzinnig, flitsen gaan en gaan en het lijken bijna wel de Grammy-awards.

Achter ons wordt op een groot scherm de volgorde van de andere winnaars geshowd, winnaars zeg ik want horen bij de beste 12 van de wereld is al een wereld prestatie.

Bij de Japanners een gejuich uit het publiek, zeker 20 supporters zijn uitzinnig met de vierde plaats. De Japanse dames tot tranen geroerd en denkend aan het feit dat Japanse vrouwen een dergelijk stempel drukken op een branche wordt ook ik bijna emotioneel.

Zeker als dan nog blijkt dat in het blind proeven ik de hoogste score had en Martin met het moeilijkste onderdeel een gedeelde derde plaats had behaald!

Op naar 2009, nu weten we immers hoe het niet moet!

Bron: www.telegraaf.nl